Forum

w piątek dziesiąty studyjniak moich ulubionych panków w kaliforni


poza tym ósmy album też kalifornijczyków, ale niekoniecznie ulubionych i zupełnie nie panków

w mijającym tygodniu:

studyjny powrót (po 15 latach) extreme


wyraźnie zremasterowany i trochę zremiksowany po trzydziestu latach od nagrania legendarny "focus" od cynic


dziewiąty godflesh


a następny piątek zapowiada się jeszcze lepiej

.... i stało się:

szósty (a może siódmy?) studyjniak shaka ponk:

zdecydowanie mniej wodewilowo, niż normalnie i mniej po angielsku, więcej po francusku. kompozycyjnie jak zwykle kocioł druida panoramiksa. wykonawczo petarda. produkcyjnie majstersztyk. aż szkoda, że materiał ma tylko niespełna 40 minut, wersja na nośniku fizycznym droga, a merch kapeli w polsce w zasadzie nie istnieje.

po raz ósmy qotsa

lepiej, bardziej energetycznie niż na "villains"

po raz czwarty royal thunder

wcześniej nie znałem. ale nadrabiam, bo od dawna brakowało mi hard rocka z takim wokalem

po raz czwarty varmia

i po raz kolejny świetnie.

king gizzard & the lizard wizard wypuszczają po kilka płyt rocznie, więc nowy materiał, to niby nieszczególne wydarzenie, ale źle byłoby żeby tak fajny album przepadł w odmętach serialozy

niby sezon ogórkowy w pełni, ale ...

po raz trzeci mutoid man


po raz czternasty babcie z girlschool

tak sobie myślę, ze mogłyby kopsnąć trochę energii i bezpretensjonalności swoim ziomkom i rówieśnikom z iron maiden.

po raz trzeci święta aga

mocno takie se, ale na bezrybiu...

w przedostatni piątek sezonu ogórkowego ukazał się piąty longplej spirit adrift


już prawie nie słychać, że na pierwszych płytach pogrywali doom metal. teraz to skoczny klasyczny heavy, bez pedaliady. dobry album.

z piątku:
asking aleksandria

niestety, gadanie o powrocie do klimatu pierwszych dwóch albumów okazało się czcze.

filter

...jaki jest każdy widzi

z ostatniego piątku:

po raz piąty slowdive


po raz czwarty royal blood


po raz czternasty marduk - przeżywający chyba drugą młodość


... i po raz dziesiąty ich ziomkowie z eclipse


w związku z powyższym pierwszy wrześniowy piątek uznaję za udany

nietypowo, bo nie w piątek tylko w ostatnią środę premiera nowego od jedenastu lat flepdżeka

ewidentny powrót do radosnego rapcore'owego grzania z debiutu i "fairplay" wzbogaconego o zabawki didżeja. pomysłowość (w ramach konwencji) i intensywność grania jest na tyle wysoka a frontmani dynamind i hope robią na wokalu na tyle dobrą robotę, że nawet nie za bardzo jest czas zatęsknić za zdjętym przez covid guzikiem.
póki co, obok nowej varmii kandydatka do topu polskich płyt roku.

tegotygodniowe premiery:

drugi longplej finów (+greczynka na wokalu) z aeonian sorrow


powrót po kilkunastu latach polskiego cemetery of scream


i czwarty longplej brytyjczyków z the struts



pierdzielona jutuba coraz bardziej agresywna wobec blokerów reklam

z piątku:
po raz dziewiąty helmet

w znakomitej formie

z piątku:

płytowy powrót lecha janerki po osiemanstu latach


po raz dziesiąty pidżama

z piątkowych premier:

solowy album gitarzysty amorphis

pomimo całego tabunu mniej i bardziej znanych gości materiał nierówny, o braku jakiejkolwiek spójności stylistycznej nie wspominając.


drugi długograj chorwatów z ewiniar

w końcu jakaś dająca się słuchać okołogotycka kapela z laską na wokalu. stylowa riffownia, niezłe melodie wyważona produkcja i brak symfonicznego gówna - czyli po prostu dobre piosenki.

i z poprzedniego tygodnia coś naprawdę wartego odnotowania:
helga

wydaniem longpleja o tytule "przestwór" stołeczny wij przypieczętowuje udany rok dla krajowego rockowego grania

poprzedni longplej, mimo wielu bardzo dobrych momentów, potrafił też zaleźć mi za skórę.
zeszłoroczna ep-ka była już zapowiedzią czegoś dużego.
drugi długograj, to już sztos. masa pomysłowo i energią zaserwowanych patentów sprzed kilku dekad.
osobny szacun dla wokalistki. jej specyficzny tembr głosu wciąż trochę mnie drażni, niemniej swoboda a zarazem kumatość z jakimi tym instrumentem operuje tak fajowo to wszystko spajają, że nowego materiału wija chce się słuchać w kółko.

z tegorocznych fajnych nowości:

czwarty długograj norwegów z bokassa


po raz szósty mołdawski infected rain


po raz drugi puławski dom zły


pełnometrażowy debiut girlsbandu - shooting daggers


dziewiętnasty długograj wciąż żwawego dziadbandu - judast priest


siódmy solowy album dickinsona

... którego jedynym słaby punktem jest... dickinson. bo kompozycyjnie płyta chyba bardziej wartościowa, pięć ostatnich płyt ajronów razem wziętych.

z ubiegłotygodniowych nowości:

cichy choć naprawdę udany studyjny powrót po piętnastu latach czarnych kruków


trzeci solowy album ciężko prdlniętego w głowę faceta, obdarzonego dla przekory jednym z lepszych wokali w muzyce rockowej


drugi longplej polskiego ironbound

dawno już nie słyszałem tak przyjemnego patataj